Friday, October 9, 2009

Behind The Sri Lankan Bloodbath

Thousands of noncombatants, according to the United Nations, were killed in the final phase of the Sri Lankan war this year as government forces overran the Tamil Tiger guerrillas. Nearly five months after Colombo's stunning military triumph, the peace dividend remains elusive, with President Mahinda Rajapaksa setting out--in the name of "eternal vigilance"--to expand by 50% an already-large military. Little effort has been made to reach out to the Tamil minority and begin a process of national reconciliation.

China, clearly, was the decisive factor in ending the war through its generous supply of offensive weapons and its munificent aid. It even got its ally Pakistan to actively assist Rajapaksa in his war strategy. Today, China is the key factor in providing Colombo the diplomatic cover against the institution of a U.N. investigation into possible war crimes, or the appointment of a U.N. special envoy on Sri Lanka. In return for such support, Beijing has been able to make strategic inroads into a critically located country in India's backyard.

Unlike China's assistance, India's role has received little international attention. But India, too, contributed to the Sri Lankan bloodbath through its military aid, except that it has ended up, strangely, with its leverage undermined.

For years, India had pursued a hands-off approach toward Sri Lanka in response to two developments--a disastrous 1987-1990 peacekeeping operation there; and the 1991 assassination of former Prime Minister Rajiv Gandhi by a member of the Tamil Tigers. But having been outmaneuvered by China's success in extending strategic reach to Sri Lanka in recent years, New Delhi got sucked into providing major assistance to Colombo, lest it lose further ground in Sri Lanka.

From opening an unlimited line of military credit for Sri Lanka to extending critical naval and intelligence assistance, India provided sustained war support despite a deteriorating humanitarian situation there. A "major turning point" in the war, as Sri Lankan navy chief Admiral Wasantha Karannagoda acknowledged, came when the rebels' supply ships were eliminated, one by one, with input from Indian naval intelligence, cutting off all supplies to the rebel-held areas. That in turn allowed the Sri Lankan ground forces to make rapid advances and unravel the de facto state the Tigers had established in the island nation's north and east.

Sri Lanka, for its part, practiced adroit but duplicitous diplomacy: It assured India it would approach other arms suppliers only if New Delhi couldn't provide a particular weapon system it needed. Yet it quietly began buying arms from China and Pakistan without even letting India know. In doing so, Colombo mocked Indian appeals that it rely for its legitimate defense needs on India, the main regional power. It was only by turning to India's adversaries for weapons, training and other aid that Colombo pulled off a startling military triumph. In any event, Colombo was emboldened by the fact that the more it chipped away at India's traditional role, the more New Delhi seemed willing to pander to its needs.

Indeed, Rajapaksa deftly played the China, India and Pakistan cards to maximize gains. After key Tamil Tiger leaders had been killed in the fighting, Rajapaksa--to New Delhi's mortification--thanked China, India and Pakistan in the same breath for Sri Lanka's victory.

Today, India stands more marginalized than ever in Sri Lanka. Its natural constituency--the Tamils--feels not only betrayed, but also looks at India as a colluder in the bloodbath. India already had alienated the Sinhalese majority in the 1980s, when it first armed the Tamil Tigers and then sought to disarm them through an ill-starred peacekeeping foray that left almost three times as many Indian troops dead as the 1999 Kargil War with Pakistan.

India's waning leverage over Sri Lanka is manifest from the way it now has to jostle for influence there with arch-rivals China and Pakistan. Hambantota--the billion-dollar port Beijing is building in Sri Lanka's southeast--symbolizes the Chinese strategic challenge to India from the oceans.

Even as some 280,000 displaced Tamils--equivalent to the population of Belfast--continue to be held incommunicado in barbed-wire camps, India has been unable to persuade Colombo to set them free, with incidents being reported of security forces opening fire on those seeking to escape from the appalling conditions. One of the few persons allowed to visit some of these camps was U.N. Secretary-General Ban Ki-moon, who said after his tour in May: "I have traveled around the world and visited similar places, but these are by far the most appalling scenes I have seen ..." Prime Minister Manmohan Singh said recently that India has conveyed its "concerns in no uncertain terms to Sri Lanka on various occasions, stressing the need for them to focus on resettling and rehabilitating the displaced Tamil population at the earliest." But India seems unable to make a difference even with messages delivered in "no uncertain terms."

The story of the loss of India's preeminent role in Sri Lanka actually begins in 1987, when New Delhi made an abrupt U-turn in policy and demanded that the Tigers lay down their arms. Their refusal to bow to the diktat was viewed as treachery, and the Indian army was ordered to rout them.

Since then, Sri Lanka has served as a reminder of how India's foreign policy is driven not by resolute, long-term goals, but by a meandering approach influenced by the personal caprice of those in power. The 1987 policy reversal occurred after then Sri Lankan President J.R. Jayewardene--a wily old fox--sold neophyte Prime Minister Rajiv Gandhi the line that an "Eelam," or Tamil homeland, in Sri Lanka would be a dangerous precursor to a Greater Eelam uniting Tamils on both sides of the Palk Straits. In buying that myth, Gandhi did not consider a simple truth: If Bangladesh's 1971 creation did not provoke an Indian Bengali nationalist demand for a Greater Bangladesh, why would an Eelam lead to a Greater Eelam?

Actually, the Tamils in India and Sri Lanka have pursued divergent identities since the fall of the Pandyan kingdom in the 14th century. While the Eelam struggle is rooted in the treatment of Tamils as second-class citizens in Sri Lanka--where affirmative action has been instituted for the majority Sinhalese and a mono-ethnic national identity sought to be shaped--the Tamils in India face no discrimination and have been fully integrated into the national mainstream.

Another personality driven shift in India's Sri Lanka policy came after the 2004 change of government in New Delhi, when the desire to avenge Gandhi's assassination trumped strategic considerations, with the hands-off approach being abandoned. That handily meshed with the hawkish agenda of Rajapaksa, who began chasing the military option soon after coming to power in 2005. "It is their duty to help us in this stage," Rajapaksa said about India. And Indian help came liberally.

In fact, such has been the unstinting Indian support that even after the crushing of the Tamil Tigers, India went out of the way to castigate the U.N. high commissioner for human rights, Navi Pillay, in June for shining a spotlight on the deplorable human-rights situation in Sri Lanka, including the continuing internment of internally displaced Tamils. India accused Pillay--a distinguished South African judge of Indian descent who has sought an independent international investigation into alleged war crimes committed by all sides in Sri Lanka--of going beyond her brief, saying "the independence of the high commissioner cannot be presumed to exceed that of the U.N. secretary-general."

The costs of lending such support have been high. New Delhi today is groping to bring direction to its Sri Lanka policy by defining its objectives more coherently, even as it struggles to respond to the Chinese strategy to build maritime choke points in the Indian Ocean region. Indeed, India has ceded strategic space in its regional backyard in such a manner that Bhutan now remains its sole pocket of influence. In Sri Lanka, India has allowed itself to become a marginal player despite its geostrategic advantage and trade and investment clout.

More fundamentally, the pernicious myth Jayewardene planted in Gandhi's mind triggered a chain of events still exacting costs on Indian security and interests. In fact, nothing better illustrates the fallacy Jayewardene sold Gandhi than the absence of a Tamil backlash in India to the killings of thousands of countless Tamil civilians in Sri Lanka this year, and to the continued incarceration in tent camps of 280,000 Tamil refugees, including 80,000 children. In fact, even as the Sri Lankan war reached a gory culmination, India's Tamil Nadu state voted in national elections for the United Progressive Alliance (UPA) led by Gandhi's widow, Sonia Gandhi, although that governing coalition had shied away from raising its voice over the Sri Lankan slaughter.

Today, the upsurge of Sinhalese chauvinism flows from the fact that the Sri Lankan military accomplished a task whose pursuit forced the mightier Indian army to make an ignominious exit 19 years ago. Consequently, Colombo is going to be even less inclined than before to listen to New Delhi. Indeed, the manner in which Colombo played the China and Pakistan cards in recent years to outsmart India is likely to remain an enduring feature of Sri Lankan diplomacy, making Sri Lanka a potential springboard for anti-India maneuvers.

Brahma Chellaney, a professor of strategic studies at the Center for Policy Research in New Delhi, is the author, most recently, of Asian Juggernaut: The Rise of China, India and Japan.

22 comments:

Bhairav said...

India will pay the price for its traitorous games on Eelam Tamils.

It's a good commentary by an Indian journalist.

Bhairav said...
This comment has been removed by the author.
Bhairav said...

Guys,
Please continue to post your articles that highlight the sufferings of Tamils back home, even if I'm away for lengthily period due to some work.

Thanks!

October 9, 20

Bhairav said...

If you want to see the original article of this thread, please visit this link. It appeared on Forbes.

http://www.forbes.com/2009/10/08/tamil-tigers-rajiv-gandhi-opinions-contributors-sri-lanka.html

Bhairav said...

Oops, this article is posted on Tamilnet, either way it is good thing to give publicity on more channels, especially, the article highlights the sneaky games of India.

Bhairav said...

http://www.tamilwin.com/view.php?2e30QHFcb33h9EWe4d46Wn5cb0bf7GU24d4aYp7300bfnLWwde23E2hP0cc3tj0Cde

mawatha silva said...

Bhairav
A good article. Thanks. Come back soon

Eelam Tamil said...

2009-10-09 | 4.10 PM

Sources from the diplomatic community say that Indian High Commissioner Alok Prasad during his term in office in Sri Lanka entered into several lucrative business deals, especially with his company Lal Mahal receiving special state patronage courtesy Basil Rajapaksa.

Lal Mahal had been assigned to import rice, sugar, flour and other essential items and had also received permission to import fuel after the government cancelled an order from Malaysia.

Parliamentarian Nirupama Rajapaksa’s husband, Thiru Nadesan had also coordinated the transaction between Alok Prasad’s Lal Mahal and several state contracts related to telecommunications and the Northern railway line.

Meanwhile, Basil Rajapaksa’s daughter who is currently in India following her marriage to an Indian national are also involved in Lal Mahal’s dealings with the Sri Lankan government.

http://www.lankanewsweb.com/news/EN_2009_10_09_005.html

I'm not Bhairav said...

Bahi, it was Vezapizza and his "boys" who were responsible for the blood bath. You might ask how can one prove that?

Simple...

Just look at the current situation. No Velu (ahem, some say he's still living, simply because he was an invincible god :)

Ok back to the point. Simply because now you see NO VELU, and no blood.

In January after most of the internally displaced persons start living in their home towns, there will be no Puligal either :)

I'm not Bhairav said...

Hunger striker's £7m Big Mac: Tamil who cost London a fortune in policing was sneaking in fast-food

http://www.dailymail.co.uk/news/article-1219112/Hunger-strikers-7m-Big-Mac-Tamil-cost-London-fortune-policing-sneaking-fast-food.html



It gets more interesting now..

Hunger Striker is threatening to sue the Metropolitan police for lying about it

http://www.thisislondon.co.uk/standard/article-23754559-hunger-striker-accused-of-surviving-on-mcdonalds.do

Miss Information said...

There is plenty of blame and plenty of shame to go around regarding the many needless civilian deaths in the recent conflict and that blame starts with the LTTE leadership and its various thugs.

That does not absolve the GoSL for all of their part in the tragedy for they are surely guilty of reckless and in some cases deliberate malice.


It is time for ALL Sri Lankans to stand up and be counted instead of meekly watching what is left of their once legitimate government as it tramples human rights and freedoms in all corners of the Island... starting with the IDP population who are now prisoners of war in a Country no longer at war.

Their continued interment is despicable and unlawful and an insult to democracy that only serves to embolden the remaining fringe elements still interested in violent responses.




***********************


In other news....



I see General Fonseka has been well rewarded for his estimable service to Country and King. Perhaps somebody can explain to me how a man of his considerable military accomplishments can end up as a third tier bureaucrat in an all but meaningless ministry?

I am sure this has nothing to do with his discreet inquiries into the dealings of his former defense minister regarding military purchases and real-estate negotiations with the Chinese.


None what so ever.


Of course if that was the case no journalist in Sri Lanka would dare to investigate the story for fear of death.


So much for freeing the country at the expense of thousands of soldiers and civilians.




}{MI}{

Ashok Kumar said...

நெடுமாறன்:

புலிக்கொடி பறந்த நாட்டில் தமிழர்களைச் சந்தித்தேன்!

உலக நாடுகள் பலவற்றிலும் அடிக்கடி சுற்றுப்பயணம் செய்த நான் மலேசியத் தமிழர்களை சந்திக்க இயலாத நிலையில் இருந்தேன் என்பது அனைவருக்கும் வியப்பளிக்கும் செய்தியாகும்.

மலேசியத் தமிழ் நெறிக் கழகத்தின் தலைவர் இரா. திருமாவளவன் அவர்கள் மலேசியா வரவேண்டுமென பலமுறை வலியுறுத்தியும் என்னால் பல்வேறு காரணங்களினால் போகமுடியவில்லை. இறுதியாக 2002ஆம் ஆண்டு மலேசியா செல்வதற்குத் திட்டமிட்டு எல்லா வகையான ஏற்பாடுகளும் செய்யப்பட்டன. புறப்படுவதற்கு முதல் நாள் இரவு 10 மணிக்கு தமிழக அரசு என்னை பொடா சட்டத்தில் கைது செய்து சிறையில் அடைத்தது. இதன் காரணமாக மலேசியப் பயணம் தடைப்பட்டது.

உலகத் தமிழர் பண்பாட்டு இயக்கத் தலைவராக 25 ஆண்டுகாலத்திற்கு மேலாக இருந்த எனது நண்பர் இர.ந. வீரப்பனார் அவர்கள் உலகத் தமிழர்களை இணைப்பதற்காக அருந் தொண்டாற்றினார். அவருடைய மகள் திருமதி முல்லை இராசு அவர்கள் வீரப்பனாரின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதி அந்நூல் வெளியீட்டு விழாவிற்கு வரவேண்டுமென அழைத்தபோது அந்த அழைப்பைத் தட்டமுடியவில்லை. வீரப்பனார் மீது அந்த அளவுக்கு நான் மதிப்பும் அன்பும் கொண்டிருந்தேன். இச்செய்தியை திருமாவளவனுக்கு அறிவித்தபோது அவரும் அளவற்ற மகிழ்ச்சியுடன் நிகழ்ச்சிகளை ஏற்பாடு செய்தார். இருவரின் அழைப்பை ஏற்று செப்டம்பர் 4ஆம் தேதி சென்னையில் இருந்து கோலாலம்பூர் புறப்பட்டேன். என்னுடன் எனது மகன் அமுதனும் வந்திருந்தார். கோலாலம்பூரில் திருமாவளவன், திருமதி முல்லை மற்றும் திரளான தமிழர்கள் கூடி வரவேற்றனர். திருமதி முல்லை வீட்டில் தங்கினேன்.

செப்டம்பர் 6ம் தேதியன்று மாலையில் கோலாலம்பூரில் சோமா அரங்கத்தில் நூல் வெளியீட்டு விழா நடந்தது. மலேசியத் தமிழறிஞர்கள் சி. பசுபதி, திருமாவளவன், முனைவர் ஆருன் நாகப்பன், ஓம்ஸ்தியாகராஜன் ஆஸ்திரேலியாவைச் சேர்ந்த விக்கிரமசிங்கம், கனடாவைச் சேர்ந்த லோகன் லோகேந்திர லிங்கம், சிசேல்சைச் சேர்ந்த மு. நடேசன் ஆகியோரும் கலந்து கொண்டனர்.

நூலை வெளியிட்டு நான் பேசும் போது தமிழின் சிறப்பையும் தமிழர்களின் பெருமையையும் சுட்டிக்காட்டி இலங்கையில் இப்போது ஏற்பட் டிருக்கும் துயர நிலையை விளக்கிப்பேசினேன். தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் பிரபாகரன் நலமாக இருப்பதை நான் குறிப்பிட்ட போது அரங்கமே ஆரவாரத்தால் அதிர்ந்தது.

செப்டம்பர் 7ஆம் தேதியன்று பந்திங் நகரில் கூட்டத்தில் பேசினேன் அங்கு மலேசியாவின் மூத்த எழுத்தாளர் அ. ரங்கசாமி அவர்களைச் சந்தித்துப் பேசி மகிழ்ந்தேன். ஏற்கனவே அவர் நேத்தாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸ் குறித்து எழுதிய நூலை நான் படித்திருப்பதை நினைவுகூர்ந்தேன்.

செப். 8ஆம் தேதி கிள்ளான் நகருக்குச் சென்று அங்கு நடைபெற்ற கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டேன். அக்கூட்டத்தில் மலேசியக் கவிஞர் முரசு நெடுமாறன், ஓம்ஸ் தியாகராஜன் உட்பட பலரைச் சந்தித்தேன். அங்கு கோவிந்தசாமி, அருண், கலைமணி ஆகியோர் மிக உற்சாகமாக களப்பணியாற்றி வருவதை பாராட்டினேன். அன்று பகலில் கோலாலம்பூர் வந்து மலேசிய இந்தியர் காங்கிரசின் தலைவர் டத்தோ சிறீ சாமிவேலு அவர்களை அவர் அலுவலகத்தில் சந்தித்துப் பேசி மகிழ்ந்தேன். அங்கிருந்த மற்ற நிர்வாகிகள், அமைச்சர்கள், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ஆகியோரை அவர் எனக்கு அறிமுகம் செய்துவைத்தார். அன்று இரவு மதுரைக்கு அருகில் உள்ள திருப்பாச்சேத்தியைச் சேர்ந்த பாண்டியன் அவர்கள் இல்லத்தில் விருந்தளித்து உபசரித்தார்.

செப்.9ஆம் தேதியன்று காலை புறப்பட்டு பாரிதுந்தர் எனும் ஊருக்கு வந்தோம் அங்கு நடைபெற்ற கூட்டத்தில் பேசினோம். திருச்செல்வம், முருகையன், சற்குணன் ஆகியோர் அங்குத் தமிழ்த் தொண்டாற்றி வருகிறார்கள். பின்னர் புறப்பட்டு கெடா மாநிலத்தில் உள்ள சுங்கைபட்டாணி என்னும் ஊருக்கு வந்தோம். மிகப்பெரிய கூட்டம் கூடியிருந்தது. அனைவருமே உணர்ச்சிமயமாக விளங்கினார்கள்.

கெடா மாநிலத்தின் பண்டையப் பெயர் கடாரம் கொண்டது ஆகும். இராசேந்திர சோழன் காலத்தில் இங்கு படையெடுத்து வந்து கைப்பற்றி ஆண்டான் என அவனது மெய்கீர்த்தி கூறுகிறது. அதனால்தான் அவனுக்கு கடாரம் கொண்டான் என்ற பட்டப் பெயரும் உண்டு. சோழர்களின் புலிக்கொடி பறந்த பூமியில் நிற்பதே என்னைச் சிலிர்க்க வைத்தது. அங்கு அகழ்வாராய்ச்சியில் கண்டெடுக்கப்பட்ட பண்டைய தமிழர்களின் எச்சங்கள் கண்டு மகிழ்ந்தேன்.

Ashok Kumar said...

செப்.10 தேதியன்று காலையில் மலைத்தோட்டம் ஒன்றுக்குச் சென்று அங்கு பழனிச்சாமி என்னும் பெரியவரின் வீட்டில் விருந்துண்டோம். இரவு இபொவில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில் பேசினேன். வழக்கறிஞர் மதியழகன் என்பவர் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். எனது நண்பரும் நாகை சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்தவருமான நிஜாமுதின் அவர்களை அங்குச் சந்திக்க நேர்ந்தபோது வியந்துபோனேன். அவருக்கு அங்கு கடை ஒன்று உண்டு என்பதை பின்னர் அறிந்தேன்.

செப்.11 காலையில் புறப்பட்டு பினாங்கு சென்றோம். தமிழர்கள் வணிகத்தினால் சிறந்த ஊர் அது. கடைத்தெருவில் பல தமிழர்கள் கடைகளைக் கண்டேன். பிறகு ஊதான் வெலிங்டன் சிம்பள் அம்பக் என்ற இடத்திற்குச் சென்றோம். அங்கு நடைபெற்ற கூட்டத்திலும் பேசினேன்.

செப்டம்பர் 12 புறப்பட்டு கேமரன் மலைப் பகுதிக்குச் சென்றேன். வழிநெடுக எழில்மிகு இயற்கைக் காட்சிகளை கண்டு மகிழ்ந்தோம். அமைச்சியப்பன் வரவேற்றார். தேயிலைத் தோட்டம், தேயிலைத் தூள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலையைப் பார்த்தோம். இரவு கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டுவிட்டு பயணமாகிக் கோலாலம்பூர் வந்துசேர்ந்தோம்.

செப்.13 நண்பகலில் திருமாவளவன் வீடு சென்று விருந்துண்டோம். அவரது துணைவியாரும் குழந்தைகளும் அன்பை அள்ளிச் சொறிந்து உபசரித்தனர். பிற்பகலில் தமிழ்நெறிக் கழக நிருவாகிகள் மற்றும் குடும்பத்தினர் கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டேன். உலகத் தமிழர் பேரமைப்புக் குறித்து விரிவாகப் பேசினேன். இரவே ஜோபூர் புறப்பட்டோம்.

செப்.14 காலையில் செம்பருத்தி குழுவினர் நடத்திய கலந்துரையாடல் கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டேன். மாலையில் நடைபெற்ற செய்தியாளர்கள் கூட்டத்திலும், பொதுக்கூட்டத்திலும் பங்குபெற்றேன். மலேசியப் பயணத்தில் இதுவே கடைசிக்கூட்டம்.

செப்.15 சிங்கப்பூர் சென்றுவிட்டு உடனடியாக கோலாலம்பூர் திரும்பினோம். கோலாலம்பூரில் டத்தோ சிறீ சாமிவேலு அவர்கள் வீட்டில் விருந்துண்டோம். நீண்ட நேரம் மனம் திறந்து பேசினார். தஞ்சையில் நடைபெறவிருக்கும் உலகத் தமிழர் பேரமைப்பு மாநாட்டில் கலந்துகொள்ளுமாறு அழைத்தேன். அவரும் அதை ஏற்றுக்கொண்டார்.

இரவு வழக்கறிஞர் பசுபதி ஏற்பாடு செய்த கலந்துரையாடல் கூட்டத்தில் பங்குகொண்டேன்.

செப்.17 காலையில் மலேசியத் தமிழர்களிடம் பிரியா விடை பெற்று தாயகம் புறப்பட்டோம்.

மலேசியத் தமிழர்கள் இந்த அளவுக்கு எழுச்சியோடு இருப்பார்கள் என நான் நினைக்கவில்லை. குறிப்பாக ஈழத் தமிழர்கள் விஷயத்தில் அவர்கள் உணர்வுபூர்வமான உண்மையான ஈடுபாடுகொண்டிருக்கிறார்கள். ஈழத்தமிழர்களுக்காக எதுவும் செய்வதற்கும் தியாகங்கள் புரிவதற்கும் போராடுவதற்கும் அவர்கள் தயாராக இருக்கிறார்கள். தமிழக முதலமைச்சர் மீது அவர்கள் மிகுந்த வெறுப்புக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஈழத்தமிழர்களுக்கு அவர் ஆற்ற வேண்டிய கடமையிலிருந்து தவறிவிட்டார் என்று அவர்கள் கருதுகிறார்கள். ஒட்டுமொத்தமாக மலேசியத் தமிழர்கள் ஒன்றுபட்டு நிற்கிறார்கள். அதைப் பார்த்தபோது என் உள்ளத்தில் நம்பிக்கை துளிர்விட்டது.

மலேசிய சுற்றுப்பயணம் வெற்றிகரமாகவும் சிறப்பாகவும் அமைந்ததற்கு தமிழழகன், கதிரவன், இளஞ்செழியன் ஆகியோரின் இடையறாத ஒத்துழைப்பு காரணமாகும். மலேசியா முழுவதிலும் என்னுடன் இவர்கள் பயணம் செய்தார்கள். எனக்குப் பாதுகாப்பாக மட்டுமல்ல குறித்த நேரத்தில் குறித்த நிகழ்ச்சிகளுக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். எந்த இடத்திலும் எனக்கு எவ்விதக் குறையும் நேராமல் மிகக்கவனமாகப் பார்த்துக்கொண்டார்கள். குறிப்பாக தமிழழகன் மிகுந்த எச்சரிக்கையுடனும் விழிப்புடனும் எனது பயணத்தை வழிநடத்தினார். இம்மூவருக்கும் நான் நன்றி சொல்லும் வகையறியாமல் திகைக்கிறேன். இவர்களுக்கு நன்றி கூறுவதா? அல்லது இவர்களை இதற்குத் தேர்ந்தெடுத்த இவர்களின் தலைவர் திருமாவளவன் அவர்களுக்கு நன்றி கூறுவதா? மொத்தத்தில் இந்தப் பயணம் சிறக்க உதவிய இவர்கள் அனைவருக்கும் மற்றுமுள்ள தோழர்களுக்கும் எனது நன்றி.

mawatha silva said...

I saw a massive flooding in the Indian states of Karnataka and Andhra Pradesh has at least 230 people dead and more than 10 million survivors homeless.

I think it’s going to be a hell in the Sri Lankan concentration camps when NE monsoon starts.

Some Sri Lankan newspaper said that the SL government has taken rapid action in the construction of the drainage system there.

However the images from the BBC are contradicting that.

http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/south_asia/8297760.stm

As you see the, the drainage system is very shallow and utterly inadequate.

The camps occupy vast tracts of formerly forested land near the northern town of Vavuniya.

Because the ground on which many of the camps were built was cleared of trees recently, the soil is soft and porous.

Many aid groups worry that the hastily built camps will not survive the inundation.

Few months ago, he rain fell heavily for much of the afternoon , sent rivers of mud cascading between tightly packed rows of flimsy shelters, overflowed latrines , which have collapsed, sending human waste spilling all over camp.

HR groups urged Sri Lanka yesterday to free 300,000 Tamils detained in camps since the defeat of the Tamil Tigers in May, warning that an outbreak of disease triggered by imminent monsoon rains could claim dozens of lives.

Mike Foster, the UK Minister for International Development who is visiting Sri Lanka, also said that Britain would no longer provide any funding for the controversial barbed wire enclosures once the monsoon was over in two months.

He added that many other donor countries were taking a similar position to put pressure on the Government to release the 300,000 Tamils who were detained after fleeing the frontline.

“There’s a pressing need, with the monsoon impending, to get civilians out of the camps,” Mr Foster said after visiting two of the camps before meetings with Sri Lankan officials in Colombo yesterday.

He said the monsoon, which is due to start this month, was almost certain to destroy tents already fraying after six months.

“Disease, if it takes hold, is going to spread rapidly. Without doubt there will a loss of life,” he said. “Given that there are 300,000 people living so close together, I’d hazard a guess that it’s going to be more than dozens.”

Mr Foster said that progress on resettlement had been “disappointing”, that the majority of those in the concentration camps had already been screened, and that moving them to other concentration camps was “unacceptable”.

“There really is no reason why they can’t return. If the gates are opened up, the IDPs can be the judge of whether it’s safe or not to go home,” he said. “That should be a choice for them.”

mawatha silva said...

The flimsy tents in concentration camps don’t stand a chance...

http://www.tamileelamnews.com/news/publish/tns_11803.shtml

mawatha silva said...

Miss Information,

Thanks for the interesting news about General Fonseka

Bhairav said...

I would say the concentration camps would become defining moment of Eelam struggles. It is going to be the beginning of the end of Sinhala chauvinism.

For better or worse, the era of Tamil concentration camps would open great things for Tamils.

Bhairav said...

Many government sponsored elements in foreign countries are trying to discredit Tamils in every possible way.

Until it is proven, Parameshwaran should be given the benefit of doubt. As you know, GoSL supporters often talked about the possible food consumption by Parameswaran when he was in the half stage of his fasting.

Bhairav said...

Interestingly, we haven't seen the Badri for long time. I hope he comes back soon and starts posting again. In military front, nothing is happening so far, and we can't expect anything for next 1 year.

mawatha silva said...
This comment has been removed by the author.
mawatha silva said...
This comment has been removed by the author.
mawatha silva said...

Bhairav,
Regarding Parameshwaran, the SL Propagandists are just groping in the dark and clutching at straws.

They are stymied by straightforward truth.

SL canards are making silly, hoity-toity pronouncements, which are mere statements without proof would not be acceptable even in a primary school let alone a University.

Their vile remarks and baseless lies display their moral bankruptcy and inability to meet arguments.

Propagandists’ answers usually are cunningly crafted to avoid answering the questions and to inflame feelings rather than sooth them with a slang match oozing racial hatred.

One of their ploys is to discredit the opponent. "If you cannot play the ball, play the man" a tactic failed in the pass and doomed to fail in the future.

Tamil Human Rights Activists’ plea to the International Community (IC) is self - limiting.

The question is not what IC should do for the Tamils, but what Tamils & their supporters do for themselves.

Without political clout & economic pressure, why should Sri Lanka listen?

The Sri Lankan Government attorneys have come to learn from the US “model” of Guantanamo!!!

Are the Tamils willing to learn from the model they need to follow?

Is it time for a BDS — a Boycott - Divestment - Sanctions Movement against Sri Lanka’s apartheid state on the model of the Palestinian BDS movement against Israel??

There are situations in which human rights & natural rights must grow their own teeth in the cause of their own physical survival.

This isn’t some individuals, but an entire population of Vanni (more than 300 000 people) that’s living in Sri Lankan Guantanamo.

Campaigns of appeal & awareness alone won’t help.

Only a movement on many fronts- political, economic, cultural, spiritual, can free the innocent women, children from the Sri Lankan concentration camps.

Mawatha Silva